Kersttijd is verhaaltjestijd: “Het wonder van de Heilige Nacht”
De kerstperiode komt eraan. We halen samen de gezellige sfeer op met vier verhalen van de Oostenrijkse verteller Helmut Wittmann en wensen u veel leesplezier!
Het wonder van de Heilige Nacht
Deze legende komt in heel Europa voor - van Sicilië tot Zweden. Hier brengt Helmut Wittmann de Alpenversie van het verhaal:
In de nacht dat het goddelijke kind het daglicht zag, was het koud, bitter koud. Er wordt gezegd dat het pasgeboren kind Jezus beefde en schudde als een klein naakt vogeltje. Maria, de moeder van God, kon hem niet genoeg warmte geven. Haar handen waren ook koud. Dus stopte ze hem in de borstdoek en onder haar armen om hem een beetje te verwarmen.
Jozef kon dit niet aanzien. Hij greep onmiddellijk naar zijn mantel met capuchon en rende weg: hij moest iets halen om hen warm te houden. Ze hadden een vuurtje nodig!
Maar midden in de nacht deed niemand in Bethlehem de deur open voor de vreemde man buiten. Hij klopte en schreeuwde zonder resultaat.
In het veld zag Jozef een licht in de verte. Dat moesten herders zijn die rond een vuur kampeerden. Dus ging hij erheen. Maar zodra hij in de buurt van de kudde kwam, vingen de herdershonden zijn geur op. Ze waren zo groot als kalveren en waren er om de kudde te beschermen. Ze sprongen onmiddellijk op en stormden op de vreemdeling af om hem weg te jagen.
De herders zagen alleen de contouren van een persoon in het maanlicht. Wie het ook was, hij had hier niets te zoeken. De honden zouden hem wegjagen.
Maar het was vreemd: hoezeer de honden ook wilden blaffen, ze konden geen geluid maken. Integendeel, ze liepen vriendelijk om de vreemdeling heen en kwispelden met hun staart. En de vreemdeling? Hij liep gewoon door. Door de kou lagen de schapen dicht op elkaar. Er was geen weg tussen hen. De vreemdeling dacht geen twee keer na. Hij liep gewoon over de schapen heen, over ze heen als een tapijt. Vreemd! - De herders wreven vol ongeloof in hun ogen. Wat wilde de man? Een van de herders was een bijzonder ruig uitziende man. Het leven was zwaar voor hem geweest en hij was verbitterd geraakt. Iemand als hij wilde zijn rust. Dus weg met de vreemdeling! Hij greep onmiddellijk de herdersstaf en gooide die naar de vreemdeling. De staf vloog recht op Jozef af - en maakte een boog voor hem.
Nu waren de herders nog meer verbaasd. Maar Jozef ging onverstoorbaar verder tot hij voor de herders stond. "Wat wilt u?" vroeg degene die de staf had gegooid nors.
Ik smeek u: geef me een beetje van uw vuur! Enkele kolen zijn voldoende. Mijn vrouw is bevallen. Zij en het kind vriezen dood van de kou.
"Hij wil kolen", lachte een van de herders. "En waarmee gaat u dat dragen?" vroeg een ander met een grijns. "Daarin," zei Jozef, terwijl hij de capuchon naar hen uitstrekte. Toen lachten de herders zich kapot. "Goed dan," riep er een, "neem er!"
Jozef hoefde het zich geen twee keer te laten vertellen en greep het onmiddellijk. Met zijn blote handen schepte hij enkele kolen in de capuchon alsof het aardappelen waren.
Het gelach stierf weg. De herders waren verbijsterd door wat er voor hun ogen gebeurde.
Vertel eens, zei er een, "wat voor nacht is dit? - Ja, wat voor nacht is het als onze honden, die meestal zo wild en onhandelbaar zijn, u niets doen? En wat voor een nacht is het als de schapen u over hen laten lopen als over een tapijt? En wat voor nacht is het als de herdersstaf, die recht op u afvliegt, voor u buigt? En wat voor nacht is het als zelfs het vuur u niet verbrandt? Ja, als het zelfs uw capuchon spaart?"
"Wat kan ik u zeggen als u het niet ziet?" zei Jozef bedachtzaam. Nu waren de herders des te meer verbaasd. Wat bedoelde de vreemdeling daarmee?
Maar Jozef vertrok met zijn capuchon vol kolen.
Waar ging hij heen? Nieuwsgierig volgden de herders hem. De kudde was onder de hoede van de honden. Er ontbrak niets.
Dus kwam Jozef terug naar de stal met de herders in zijn kielzog. Weldra flakkerde daar een levendig vuurtje.
In zijn heldere gloed zagen de herders wat er was. Een vrouw was bevallen van een kind in de onherbergzame stal. Het lag naakt en bloot in een kribbe op het stro. Het was een zielig gezicht. Het raakte zelfs het hart van de herder, die zo verbitterd was. Hij reikte in zijn zak en haalde er een lamsvel uit. "Hier, neem dit," zei hij tegen Maria. "Zodat het kind niet doodvriest!"
De anderen zochten en rommelden ook naar iets om te geven. Maria keek dankbaar naar de herder, toen naar de anderen, en lachte. "Ik dank u!" zei ze. Haar ogen straalden. En op dat moment gebeurde er iets dat ze nooit hadden verwacht.
Toen de Maagd naar de herders glimlachte, smolt ieders hart. De stal, die zojuist zo afschrikwekkend, koud en vies was geweest, straalde van een onaardse pracht. Engelen waren daar, luid zingend en God lovend.
"Hosanna!" zongen ze, "Christus, de Redder van de wereld is geboren! Lof zij God in de hemel, en vrede aan de mensen van goede wil op aarde!"
Nu begrepen de herders wat Jozef bedoelde toen hij zei: "Wat kan ik u vertellen als u het niet ziet!"
Omdat ze barmhartigheid hadden getoond, omdat ze iets hadden gegeven en iemand in nood hadden geholpen, was hun hart geopend. Nu zagen ze veel meer dan hun ogen ooit konden zien.
Er wordt gezegd: Met onze ogen zien we het licht van de wereld schijnen. Maar de echt belangrijke dingen die onze wereld in de kern bijeenhouden, kunnen alleen met het hart worden gezien.
Over Helmut Wittmann:
Helmut Wittmann is een Oostenrijkse verteller, gespecialiseerd in volks- en magische verhalen uit de Alpen. Hij houdt zich ook bezig met verhalen van Oost-Europa en de oosterse soefitraditie. In 2003 ontving hij een Duitse prijs voor verhalenvertellers, in 2008 de auteursprijs van Lesetopia, de grootste boekenbeurs van Oostenrijk. Op zijn verzoek werd storytelling in Oostenrijk door de UNESCO opgenomen in de lijst van immaterieel cultureel erfgoed.
Op naar de andere verhalen:
De zegen van Vrouw Percht
Van de gouden appels van Vrouwe Geluk
Sinterklaas heeft een wens
